φιλότοπος

-ον, Α

αυτός που αγαπά έναν τόπο ή μια θέση («ὡς φιλότοπος γὰρ ἠγωνιᾱτο καταλιπεῑν», Ιωάνν. Χρυσ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < φιλ(ο)-* + τόπος (πρβλ. μικρό-τοπος)].